Voelen

Voelen doe je altijd. Bewustzijn IS voelen. Ben je bewust hoe je je voelt? Nu, op dit ogenblik, soms, vaak of altijd? Durf je te voelen? Durf je eenvoudig die vraag aan jezelf te stellen: hoe voel ik me nu? Of vermijd je dat liever? Heeft jouw bewust voelen voorrang op je denken, of andersom? Of aanzie je beide als evenwaardig? Wisselt dat: periodes waarin de pool verstand op de voorgrond treedt, andere periodes waarin het voelen centraal staat? Ben je bewust van die periodes? Of zijn de twee polen gevoel en verstand in een eeuwige strijd? Of geïsoleerd van elkaar? Is er een tussenschot in je lichaam, dat gevoel en verstand probeert afzonderlijk te houden? Dat laatste is energierovend en erg demotiverend, het lukt je gegarandeerd niet! Zijn je gevoelens pieken, die je vreedzaam bestaan doorbreken? Bedreiging van de harmonie?

Kan je je gevoelens ontwarren, beschrijven zelfs, een naam geven? Het hoeft niet altijd, laat je gevoelens gerust voor een deel een mysterie blijven. Maar het is wel handig om een zeker inzicht in je gevoel te bekomen, dan besef je wat er je tot handelingen beweegt en kan je daar iets mee doen. Expressie is belangrijk: als je kwaad bent, hoef je bijvoorbeeld niet te wenen. Dan moet je kracht in je stem leggen. Roepen kan je voor jezelf, als je daar behoefte toe hebt, naar de ander toe is het handiger gewoon assertief te zijn.

Hoe ver ga je in zelfbewust worden? Kan je je eigen gevoelens bekijken zonder ze te verwerpen, te beoordelen, te analyseren? Kan je je gevoelens aanvaarden? Of had je ze liever niet? Heb je er leren mee leven, of heb je ze een plaats in je leven gegeven? Of herken je dat zij je leven zijn? Mogelijk is er geen plaats voor emoties in je visie?

Ben je bewust van aangename of meer van je onaangename gevoelens? Misschien moet je meer aandacht geven aan de aangename? Of ben je iemand die altijd op jacht is naar aangename en alle onaangename vermijdt en negeert? Maak je je leven aangenaam, of ben je een die-hard of een masochist? Misschien ben je de tegenpool: er is nooit iets aan de hand, je hebt grenzeloos vertrouwen? Of onderdruk en vergeet je de onaangename gevoelens? Zelfs als je die wil confronteren, maar wat doe je met die onvermijdelijke? Bijvoorbeeld het gevoel angst: onderdruk je ze, of wordt je leven erdoor bepaald? Of durf je ze te voelen maar laat je niet toe dat die angst je handelingen bepaalt? Angst is iets natuurlijk, het is ons instinct tot zelfbehoud en verhindert ons roekeloos te zijn, maar het mag ons niet terroriseren. Raar is: als je angst niet onder ogen wil zien, wordt ze net gevaarlijker!

© Copyright Johan Framhout 2009